• فلبیت به معنی التهاب ورید است.
  
  
• ترومبو به معنی لخته شدن خون در ورید است.
  

• 
  
• رگ‌های واریسی: ترومبوفلبیت عروق سطحی در بسیاری از موارد به سراغ افرادی می‌رود که رگ‌های واریسی دارند. بیماری واریس به‌شدت مستعد آسیب‌های جزئی و التهاب است.
  
  
• تزریق وریدی یا کانولاسیون: ترومبوفلبیت گاهی اوقات پس از تزریق آمپول‌ها یا سرم درون وریدی اتفاق می‌افتد. این داروها که عموماً در رگ‌های دست یا بازو تجویز می‌شوند، گاهی به رگ‌ها آسیب رسانده و باعث سفت شدن آن‌ها پس از تزریق می‌شوند. این قضیه در معتادانی که مواد مخدر تزریقی استفاده می‌کنند، شایع‌تر است.
  
  
• سابقه مشکلات وریدی: برای افرادی که پیش‌تر سابقه ترومبوفلبیت سطحی یا عمقی را داشته‌اند، احتمال ابتلای مجدد به این پدیده بیشتر از سایر افراد است.
  
  
• مشکلات مربوط به لخته شدن خون: مواد شیمیایی موجود در جریان خون به سبب شرایط مختلف تغییر می‌یابند، این تغییر می‌تواند زمینه را برای لخته شدن خون مهیا کند. شرایطی چون استفاده از قرص‌های ضدبارداری خوراکی، هورمون‌درمانی جایگزین، سرطان، سیگارکشیدن و بارداری از متداول‌ترین موارد مؤثر بر لخته شدن خون هستند. برخی از اختلالات ارثی خونی نیز وجود دارد که زمینه را برای لخته شدن خون فراهم می‌کنند.
  
  
• حرکت کند جریان خون (استاز): ترومبوفلبیت سطحی را پس از پروازهای طولانی مدت، یا در افراد معلول و همچنین بعد از جراحی‌های بزرگ بیشتر می‌بینیم.
  

• قرمزی و التهاب پوست در امتداد یک رگ خونی
  
  
• گرم بودن پوست و بافت اطراف رگ
  
  
• حساسیت و درد که با فشار بدتر می‌شود
  
  
• درد اعضای بدن
  
  
• تیرگی و کبود شدن پوست روی ورید
  
  
• سفت شدن رگ
  

نقل قول:

درمان واریس پا بدون نیاز به جراحی و به روش‌های مدرن به‌خوبی می‌تواند علائم و نشانه‌های واریس را به طور قابل‌ملاحظه‌ای بهبود دهد.

• فعالیت داشته باشید. سعی کنید به فعالیت‌های روزانه خود ادامه دهید، مگر آنکه درد ناحیه ملتهب شدید باشد که با مصرف داروهای مسکنی مانند بروفن درد کاهش‌یافته و می‌توانید پیاده‌روی کنید.
  
  
• یک پارچه گرم روی رگ قرار دهید. این کار می‌تواند تا حدی درد را تسکین دهد.
  
• مسکن‌های ضد درد مصرف کنید. مسکن‌های ضدالتهابی مانند ایبوپروفن ممکن است درد را تسکین دهند (برای افراد باردار توصیه نمی‌شود). پاراستامول نیز یک مسکن جایگزین است. برخی از افراد ممکن است نتوانند از مسکن‌های ضدالتهابی استفاده کنند؛ ازاین‌رو توصیه می‌شود قبل از شروع درمان دارویی ترومبوفلبیت، با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید. برخی از شواهد نشان داده‌اند که قرص‌های ضدالتهابی، گاهی خطر بزرگ‌شدن و شدت یافتن ترومبوفلبیت سطحی به داخل ورید و یا بازگشت آن را کمتر می‌کنند.
  
• کرم‌ها یا ژل‌های ضدالتهاب. اگر ترومبوز ورید سطحی خفیف باشد و فقط بر ناحیه کوچکی از ورید تأثیر بگذارد، به‌عنوان‌مثال ژل ایبوپروفن یک گزینه خوب برای کاهش التهاب است. این ژل‌ها نسبت به داروهای مصرفی خوراکی عوارض جانبی کمتری دارند.
  
• کرم هیرودوئید (هپارینوئید). ممکن است علائم ترومبوفلبیت را بهبود بخشد. برخی از شواهد نشان می‌دهند که تأثیر ژل موضعی هپارین به‌مراتب بیشتر از این کرم‌ها است.
  
• داروهای ضد انعقادی در صورت تجویز پزشک باید مصرف شود. از جمله این داروها ریوارکسابان ١٠ میلی گرمی و آمپول زیرپوستی کلکزان یا انوکساپارین هستند. این داروها در صورت استفاده صحیح که ممکن است به مدت ٦ هفته تا سه ماه تجویز شود. خطر ایجاد DVT و تشدید و عود ترومبوفلبیت سطحی را کم می‌کنند.
  
• ناحیه آسیب‌دیده را در سطح بالاتری قرار دهید. به هنگام استراحت (زمان تماشای تلویزیون، مطالعه کتاب و غیره)، اگر ناحیه آسیب‌دیده را در سطح بلندتری قرار دهید، فرضاً اگر پای آسیب‌دیده را بلند کنید تا بالاتر از لگن قرار گیرد، به کاهش تورم و ناراحتی کمک می‌کند. کافی است روی مبل دراز بکشید و زیر پای خود چند بالشتک قرار دهید.
  
• جوراب‌های فشرده‌سازی بپوشید. به‌منظور درمان ترومبوفلبیت پا، استفاده از جوراب‌های فشرده‌سازی با توصیه پزشک یک گزینه مناسب هستند. این کار علاوه بر کاهش التهاب، می‌تواند میزان درد را کم کرده و را تا حدی بخواباند.
  
• رگ آسیب‌دیده را بردارید. گاهی به تشخیص پزشک نیاز است رگ آسیب‌دیده و ملتهب برداشته شود. این اتفاق بیشتر در مواقعی رخ می‌دهد که پای واریس در میان باشد.