قبلا در مورد ولتاژ (Voltage) و جریان (Current) صحبت کردیم. بنابراین می دانیم که جریان (Current)، به صورت حرکت بار (Charge) می باشد.

در یک رسانا (Conductor)، این الکترون های آزاد (Free Electron) هستند که حامل بار (Charge) می باشند و به دلیل ولتاژ (Voltage) اعمال شده توسط یک منبع (Source)، حرکت می کنند.

هنگامی که این الکترون ها (Electron) در ماده (Material) حرکت می کنند، دائما با اتم ها (Atom) و الکترون های (Electron) دیگر درون رسانا (Conductor)، برخورد می کنند.

در فرآیندی مشابه اصطکاک (Friction)، الکترون های (Electron) در حال حرکت، بخشی از انرژی (Energy) خود را به صورت گرما (Heat) از دست می دهند.

این برخوردها، بیان کننده نوعی مخالفت با حرکت بار (Charge) می باشند که آن را مقاومت (Resistance) می نامیم. هر چه این مخالفت بیشتر باشد (یعنی مقاومت (Resistance) بیشتر باشد)، جریان (Current) به وجود آمده بر اساس یک ولتاژ (Voltage) اعمال شده، کوچکتر خواهد بود.

اگرچه معمولا هر یک از اجزای مدار (Circuit)، خود دارای مقداری مقاومت (Resistance) می باشد، اما اجزایی را برای مدار (Circuit) طراحی می کنیم که صرفا استفاده از خاصیت مقاومت (Resistance) آنها مد نظرمان است (طراحی شده اند که دارای مقاومت باشند و از مقاومت آنها استفاده نماییم). این اجزاء را مقاومت (Resistor) می نامیم.

مقاومت ها (Resistor) تقریبا در همه مدارهای (Circuit) الکترونیکی (Electronic) و الکتریکی (Electrical) به کار می روند.

اگرچه مقاومت (Resistor) ساده ترین جزء در هر مداری (Circuit) است، اما نقش آن در تعیین نحوه عملکرد مدار (Circuit)، بسیار مهم است.

مقاومت (Resistor) را با نماد R نمایش می دهیم و واحد (Unit) آن برابر اهم (Ohm) (با نماد $ \Omega $ ) می باشد :