منیزیم هیدروکسید دارای شکل ظاهری جامد سفید رنگ است که فاقد بو می باشد. این ماده اشتعال آور نمی باشد و اصطلاحاً شیر منیزی Milk of magnesia نامیده می‌شود و تقریباً در آب نامحلول می باشد.

منیزیم هیدروکسید اسید معده را با ایجاد منیزیم کلراید خنثی می‌نماید ولی به طور مستقیم در فرآیند تولید اسید اختلالی ایجاد نمی کند. این اثر موجب افزایش PH محتویات معده و غیر فعال شدن پپسین و در نهایت سبب رفع علائم ناشی از اسیدیته معده (ترش کردن) می‌شود.

از موارد دیگر مصرف منیزیم هیدروکساید به این صورت است که با افزایش ورود آب به روده ها به ایجاد حرکت روده کمک می کند. منیزیم هیدروکساید همچنین یکی از اجزای ضد تعریق است. همچنین در درمان زخم های آفتی به صورت موضعی مورد استفاده قرار می گیرد.

مصرف طولانی مدت آن علاوه بر ایجاد وابستگی و کاهش جذب برخی داروها و ویتامین ها می‌تواند زمینه ساز عفونت گوارشی و سنگ های ادراری شود. از سایر عوارض مصرف طولانی مدت آن، خواب آلودگی، افت فشارخون، اسهال، برافروختگی، کاهش تعداد نفس و ضربان قلب و تعریق می باشد.