۱۴۰۲/۰۵/۱۵, ۱۲:۵۸ ب.ظ
وظایف مرتبط با کار به عنوان روانشناس نوجوان بسته به موقعیت شغلی و سطح تحصیلات متفاوت است.
به منظور درمان نوجوانان، روانشناسان در این زمینه تخصصی اغلب در انجام و تفسیر ارزیابی ها تخصص دارند. توسعه راهبردهای مداخله (مثلاً مدیریت رفتار) و برنامه های پیشگیری (یعنی پیشگیری از قلدری) نیز از وظایف رایج روانشناسان نوجوان هستند.
به دلیل ماهیت چند وجهی بسیاری از مشکلات در طول سال های نوجوانی، روانشناسی نوجوان معمولاً شامل مشاوره و همکاری با سایر متخصصان است که با نوجوانان کار می کنند، به ویژه پزشکان اطفال و سایر ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی، افسران آزمایشی نوجوانان، و مسئولان مدارس دولتی و خصوصی.
روانشناسان نوجوان می توانند برای سیستم های مدرسه برای ارائه خدمات ارزیابی و درمان برای کودکان با نیازهای ویژه کار کنند. در این محیط، روانشناسان ممکن است برای بهبود کنترل احساسات، تسهیل رشد مهارت های اجتماعی یا درمان اختلالات رایج دوران کودکی مانند افسردگی، ADHD و اوتیسم، به صورت تک به تک با دانش آموزان آموزش ویژه کار کنند.
روانشناسان نوجوان مدرسه ای همچنین ممکن است با مددکاران اجتماعی، معلمان و سایر پرسنل مدرسه همکاری کنند تا برنامه های مداخله و پیشگیری را ایجاد کنند که هدف آنها بهبود سلامت اجتماعی، عاطفی یا جسمی دانش آموزان است.
بسیاری از روانشناسان نوجوان برای موسسات دولتی یا خصوصی مانند خانه های گروهی، مراکز بازداشت نوجوانان یا مراکز درمانی کار می کنند. ممکن است تمرکز روی اصلاح رفتار و مدیریت برای روانشناسانی که در این تنظیمات کار می کنند وجود داشته باشد.
نوجوانانی که سابقه سوءمصرف مواد مخدر یا الکل، مشکلات خشم، اختلالات خوردن یا سوابق کیفری دارند، بیشتر مشتریان در محیط‌های موسساتی هستند. بنابراین، روانشناسان نوجوان در این محیط ها ممکن است آموزش و تخصص های بیشتری در درمان اعتیاد، جنایت یا سوء استفاده داشته باشند.
مطب خصوصی نیز گزینه ای برای روانشناسان بالینی است که در ارائه خدمات به نوجوانان تخصص دارند. در این محیط، تشخیص و درمان اختلالات روانی حوزه اصلی تمرکز خواهد بود.
روانشناسان نوجوان ممکن است تست شخصیت یا هوش را به منظور ایجاد درک بهتر از نیازهای نوجوان انجام دهند. روانشناس بالینی بر اساس یافته های خود، سپس یک برنامه درمانی را طراحی و اجرا می کند که بسته به نیاز کودک، ممکن است شامل درمان فردی، گروهی یا خانوادگی باشد. نوع درمان نیز به جهت گیری نظری روانشناس بستگی دارد.
در برخی ایالت ها، روانشناسان در سطح پزشک قادر به تجویز دارو هستند، که ممکن است وظیفه روانشناس در مطب خصوصی باشد.
به منظور درمان نوجوانان، روانشناسان در این زمینه تخصصی اغلب در انجام و تفسیر ارزیابی ها تخصص دارند. توسعه راهبردهای مداخله (مثلاً مدیریت رفتار) و برنامه های پیشگیری (یعنی پیشگیری از قلدری) نیز از وظایف رایج روانشناسان نوجوان هستند.
به دلیل ماهیت چند وجهی بسیاری از مشکلات در طول سال های نوجوانی، روانشناسی نوجوان معمولاً شامل مشاوره و همکاری با سایر متخصصان است که با نوجوانان کار می کنند، به ویژه پزشکان اطفال و سایر ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی، افسران آزمایشی نوجوانان، و مسئولان مدارس دولتی و خصوصی.
روانشناسان نوجوان می توانند برای سیستم های مدرسه برای ارائه خدمات ارزیابی و درمان برای کودکان با نیازهای ویژه کار کنند. در این محیط، روانشناسان ممکن است برای بهبود کنترل احساسات، تسهیل رشد مهارت های اجتماعی یا درمان اختلالات رایج دوران کودکی مانند افسردگی، ADHD و اوتیسم، به صورت تک به تک با دانش آموزان آموزش ویژه کار کنند.
روانشناسان نوجوان مدرسه ای همچنین ممکن است با مددکاران اجتماعی، معلمان و سایر پرسنل مدرسه همکاری کنند تا برنامه های مداخله و پیشگیری را ایجاد کنند که هدف آنها بهبود سلامت اجتماعی، عاطفی یا جسمی دانش آموزان است.
بسیاری از روانشناسان نوجوان برای موسسات دولتی یا خصوصی مانند خانه های گروهی، مراکز بازداشت نوجوانان یا مراکز درمانی کار می کنند. ممکن است تمرکز روی اصلاح رفتار و مدیریت برای روانشناسانی که در این تنظیمات کار می کنند وجود داشته باشد.
نوجوانانی که سابقه سوءمصرف مواد مخدر یا الکل، مشکلات خشم، اختلالات خوردن یا سوابق کیفری دارند، بیشتر مشتریان در محیط‌های موسساتی هستند. بنابراین، روانشناسان نوجوان در این محیط ها ممکن است آموزش و تخصص های بیشتری در درمان اعتیاد، جنایت یا سوء استفاده داشته باشند.
مطب خصوصی نیز گزینه ای برای روانشناسان بالینی است که در ارائه خدمات به نوجوانان تخصص دارند. در این محیط، تشخیص و درمان اختلالات روانی حوزه اصلی تمرکز خواهد بود.
روانشناسان نوجوان ممکن است تست شخصیت یا هوش را به منظور ایجاد درک بهتر از نیازهای نوجوان انجام دهند. روانشناس بالینی بر اساس یافته های خود، سپس یک برنامه درمانی را طراحی و اجرا می کند که بسته به نیاز کودک، ممکن است شامل درمان فردی، گروهی یا خانوادگی باشد. نوع درمان نیز به جهت گیری نظری روانشناس بستگی دارد.
در برخی ایالت ها، روانشناسان در سطح پزشک قادر به تجویز دارو هستند، که ممکن است وظیفه روانشناس در مطب خصوصی باشد.