۱۴۰۰/۱۰/۲۶, ۰۳:۵۸ ب.ظ
نوشته، همانطور که ویکی پدیا تعریف کرده است، در واقع جیک جیک تقلیدی از صدای بلبل است که توسط ماهیچه های حنجره بریده شده و به آهنگ متصل می شود.
رایتینگ را می‌توان به‌عنوان صدای بی‌کلامی ملودیک نیز تعریف کرد که خواننده قبل یا بعد از شعر برای تکمیل یک ملودی آوازی به اشکال مختلف می‌خواند و برای تزیین یک جمله آوازی و در واقع تکمیل یک جمله شاعرانه استفاده می‌شود. . . . یکی از دلایل تفاوت آواز سنتی ایرانی با دیگر آهنگ ها، نوشتن است. در این مقاله سعی می کنیم به معرفی آموزش خوانندگی و ترانه سرایی بپردازیم.
نوشتن آهنگ ایرانی
نظریه های مختلفی در مورد منشأ نوشتن وجود دارد. برخی این را به سنت های هند و ایرانی، هند و اروپایی یا احتمالاً آسیایی نسبت می دهند. اما به هر حال نگارش فنون آواز کهن در موسیقی ایرانی و عربی زینت و «مکمل» در هنر آواز به شمار می رود. همچنین پیشینه تاریخی نگارش در سنت موسیقی ایرانی را می توان در رساله های قرون وسطی اسلامی جستجو کرد.
از جمله عبدالکدیر مراگی در شرح فراگیری حلق به «نوشتن عبارات برگرفته از اجزای حلق» اشاره می کند و انواع آنها را ذکر می کند. وی در نمونه ای از ملودی ها و توضیحاتی در مورد نحوه نواختن یک ملودی در آن زمان، به اجرای «حنجره نویسی ها» در موسیقی آوازی پس از خواندن ابیات و اشعار اشاره کرد و به گفته خودش «استاد عمل» نیز هست. نوشتن مورولا نامیده می شود.
1- چکش: حرفی است که از تکرار یک نت با خود یا با نت های دیگر ناشی می شود که بین این تکرارها فاصله است.
2- بلبلی: حرفی است که از تکرار یک نت با خود یا با نت های دیگر به وجود می آید، فاصله بین تکرار این نت ها بسیار کم است. به عبارت دیگر بلبل نویسی همان اجرای سریع چکش نویسی است.
3- وارونه: این نوشته با تکرار نت ریشه با نت بالا یا پایین آن ایجاد می شود، صداهایی با دامنه بلند و وسیع برای اجرای این نوع نوشتار مناسبتر هستند.
4- غنا: نوشته هایی که از بینی خارج می شود و وضوح صدا توسط بینی خفه یا کدر می شود. مثلاً حرفی که روی حرف «ه» تشکیل می شود به نوع نگارش غنی اشاره دارد.
5- اکسندر: حرفی که سکوت دارد.
6- ضرب: حرفی است که نسبتاً «برتر» از حروف دیگر است و ترتیب خاص خود را دارد و این ترتیب خاص همان ضرب با اندازه معین (غیر آزاد) است.
9- هلاله: نوعی نوشتار است که برای ساختار خود نوشت افزارهای نامفهومی دارد، مانند: هارادای، حرالالا، هاله له، داددادا، هرله لی و... که هنگام اجرای این گونه آثار، آواز بیشتر وابسته به عواطف و روح است. بدون توجه به معنای کلمه به کار رفته، درونی می کند و سعی می کند حرفی را تشکیل دهد.
10- تحریر نوشتاری: به آن نگارش تزیینی گفته می شود که در انتهای کلمات و جملات موسیقایی برای تکمیل یک ملودی به کار می رود. این نوع نوشتار کم و بیش همه خواننده ها در آهنگ های خود استفاده کرده اند.
ابزار نوشتن
ظروف نوشتن معمولاً برای ایجاد احساسی در آهنگ و پایان زیبا و هنرمندانه استفاده می شود.
1- شش حرف مساوات (الف، ا، و، ا، ا، اُ، اُ) که خواننده در ابتدای هر حرف آن را تلفظ می کند و بر اساس این حرکات روند نوشتن ادامه می یابد.
2-کلماتی مانند امان، معشوق، معشوق، امیدمان، جانم و ... که خواننده با سلیقه و مناسبت های آهنگین به شعر اضافه می کند، لازم به ذکر است که برای زیبایی ترانه بهتر است از این کلمات دو استفاده شود. خیلی کم استفاده نکنید
رایتینگ را می‌توان به‌عنوان صدای بی‌کلامی ملودیک نیز تعریف کرد که خواننده قبل یا بعد از شعر برای تکمیل یک ملودی آوازی به اشکال مختلف می‌خواند و برای تزیین یک جمله آوازی و در واقع تکمیل یک جمله شاعرانه استفاده می‌شود. . . . یکی از دلایل تفاوت آواز سنتی ایرانی با دیگر آهنگ ها، نوشتن است. در این مقاله سعی می کنیم به معرفی آموزش خوانندگی و ترانه سرایی بپردازیم.
نوشتن آهنگ ایرانی
نظریه های مختلفی در مورد منشأ نوشتن وجود دارد. برخی این را به سنت های هند و ایرانی، هند و اروپایی یا احتمالاً آسیایی نسبت می دهند. اما به هر حال نگارش فنون آواز کهن در موسیقی ایرانی و عربی زینت و «مکمل» در هنر آواز به شمار می رود. همچنین پیشینه تاریخی نگارش در سنت موسیقی ایرانی را می توان در رساله های قرون وسطی اسلامی جستجو کرد.
از جمله عبدالکدیر مراگی در شرح فراگیری حلق به «نوشتن عبارات برگرفته از اجزای حلق» اشاره می کند و انواع آنها را ذکر می کند. وی در نمونه ای از ملودی ها و توضیحاتی در مورد نحوه نواختن یک ملودی در آن زمان، به اجرای «حنجره نویسی ها» در موسیقی آوازی پس از خواندن ابیات و اشعار اشاره کرد و به گفته خودش «استاد عمل» نیز هست. نوشتن مورولا نامیده می شود.
1- چکش: حرفی است که از تکرار یک نت با خود یا با نت های دیگر ناشی می شود که بین این تکرارها فاصله است.
2- بلبلی: حرفی است که از تکرار یک نت با خود یا با نت های دیگر به وجود می آید، فاصله بین تکرار این نت ها بسیار کم است. به عبارت دیگر بلبل نویسی همان اجرای سریع چکش نویسی است.
3- وارونه: این نوشته با تکرار نت ریشه با نت بالا یا پایین آن ایجاد می شود، صداهایی با دامنه بلند و وسیع برای اجرای این نوع نوشتار مناسبتر هستند.
4- غنا: نوشته هایی که از بینی خارج می شود و وضوح صدا توسط بینی خفه یا کدر می شود. مثلاً حرفی که روی حرف «ه» تشکیل می شود به نوع نگارش غنی اشاره دارد.
5- اکسندر: حرفی که سکوت دارد.
6- ضرب: حرفی است که نسبتاً «برتر» از حروف دیگر است و ترتیب خاص خود را دارد و این ترتیب خاص همان ضرب با اندازه معین (غیر آزاد) است.
9- هلاله: نوعی نوشتار است که برای ساختار خود نوشت افزارهای نامفهومی دارد، مانند: هارادای، حرالالا، هاله له، داددادا، هرله لی و... که هنگام اجرای این گونه آثار، آواز بیشتر وابسته به عواطف و روح است. بدون توجه به معنای کلمه به کار رفته، درونی می کند و سعی می کند حرفی را تشکیل دهد.
10- تحریر نوشتاری: به آن نگارش تزیینی گفته می شود که در انتهای کلمات و جملات موسیقایی برای تکمیل یک ملودی به کار می رود. این نوع نوشتار کم و بیش همه خواننده ها در آهنگ های خود استفاده کرده اند.
ابزار نوشتن
ظروف نوشتن معمولاً برای ایجاد احساسی در آهنگ و پایان زیبا و هنرمندانه استفاده می شود.
1- شش حرف مساوات (الف، ا، و، ا، ا، اُ، اُ) که خواننده در ابتدای هر حرف آن را تلفظ می کند و بر اساس این حرکات روند نوشتن ادامه می یابد.
2-کلماتی مانند امان، معشوق، معشوق، امیدمان، جانم و ... که خواننده با سلیقه و مناسبت های آهنگین به شعر اضافه می کند، لازم به ذکر است که برای زیبایی ترانه بهتر است از این کلمات دو استفاده شود. خیلی کم استفاده نکنید