کدهای مرتبط با دستورهای switch و case را به صورت زیر می نویسیم :

ابتدا متغیری با نام value تعریف کرده ایم (حالت بندی اجرای کدهای مختلف بر اساس مقدار متغیر value خواهد بود) :

کد زیر تعین کرده است که حالت بندی اجرای کدهای مختلف، بر اساس مقدار متغیر value می باشد :

این بخش از کدها را ببینید :

این کدها، تعیین کرده اند که اگر مقدار متغیر value برابر کاراکتر A بود، آنگاه کدهای زیر اجرا شوند :

دستور printf برای چاپ یک متن در خروجی به کار می رود و دستور break نیز باعث می شود که سایر حالت های تعیین شده توسط switch بررسی نشوند.

این بخش از کدها را ببینید :

کد بالا تعیین کرده است که اگر مقدار متغیر value برابر کاراکتر B یا C بود، آنگاه کدهای زیر اجرا شوند :

بخش زیر از کدها را در نظر بگیرید :

کدهای بالا، همان بخش مربوط به تعیین کدهای پیش فرض (default) می باشد، که مشخص می کند که اگر مقدار متغیر value برابر هیچیک از مقادیر فرض شده نبود، آنگاه کد پیش فرض زیر اجرا گردد :

بعد از دستورهای switch و case ، مقدار متغیر value را در خروجی چاپ می کنیم :

کد کامل برنامه C :

با اجرای برنامه C بالا، خروجی به صورت زیر می باشد :

حال فرض کنید که مقدار متغیر value را برابر کاراکتر D قرار دهیم :

آنگاه خروجی برنامه C به صورت زیر می باشد :

اکنون چنانچه مقدار متغیر value را برابر کاراکتر P قرار دهیم :

آنگاه خروجی برنامه C به صورت زیر می باشد (کدهای مربوط به حالت پیش فرض اجرا می شوند، زیرا ما اصلا حالتی که در آن مقدار متغیر value برابر کاراکتر P باشد را در نظر نگرفته بودیم) :