صادق هدایت، نویسنده و روشنفکر برجسته ایرانی بود که یکی از مهم ترین شخصیت های ادبی قرن بیستم ایران به شمار می رود. آثار هدایت که در 26 بهمن 1302 در تهران به دنیا آمد، تأثیری ماندگار در ادبیات فارسی بر جای گذاشت و سهم او در تاریخ فرهنگی و فکری ایران بسیار مورد توجه است. او بیشتر به خاطر رمان «بوف کور» که شاهکار ادبیات فارسی به حساب می‌آید و داستان‌های کوتاهش که اغلب مضامین اگزیستانسیالیسم، بیگانگی و شرایط انسانی را بررسی می‌کنند، شناخته می‌شود.
هدایت در خانواده ای متوسط در تهران بزرگ شد و از کودکی با ادبیات فارسی آشنا شد. پدرش که پزشک بود، عشق به کتاب و یادگیری را در او ایجاد کرد. هدایت همچنین به شدت تحت تأثیر مادرش بود که از بیماری روانی رنج می برد و در نهایت در نوجوانی خودکشی کرد. این تجربه آسیب‌زا تأثیر عمیقی بر نوشته‌های هدایت گذاشت و بر کاوش او در موضوعاتی مانند افسردگی، ناامیدی و جنبه‌های تاریک‌تر ذهن انسان در آثار بعدی‌اش تأثیر گذاشت. برای مشاهده سلبریتی های متولد بهمن ما را دنبال کنید.
هدایت تحصیلات رسمی خود را در مدرسه معتبر دارالفنون تهران آغاز کرد و در آنجا در ادبیات، فلسفه و زبان سرآمد شد. او بعداً در دانشگاه تهران تحصیل کرد و در محافل روشنفکری چپ درگیر شد و در معرض آثار نویسندگان اروپایی مانند فردریش نیچه، ادگار آلن پو و فرانتس کافکا قرار گرفت که تأثیر عمیقی بر نویسندگی او گذاشتند. سبک و مضامین مواجهه هدایت با ادبیات و فلسفه غرب تا حد زیادی جهان بینی او را شکل داد و او را برانگیخت تا هنجارها و ارزش های سنتی جامعه ایران را در نوشته هایش به چالش بکشد.
سبک نوشتاری هدایت با ترکیبی منحصر به فرد از سنت های ادبی فارسی و تکنیک های مدرنیستی مشخص می شود. او اغلب از نمادگرایی، تمثیل و سوررئالیسم برای انتقال ایده های خود استفاده می کرد و صدای ادبی متمایز ایجاد می کرد که هم نوآورانه و هم تحریک کننده بود. آثار او به دلیل ماهیت تاریک و درونگرایانه خود، کاوش در اعماق عواطف انسانی و کاوش در پیچیدگی های روان انسان شناخته شده بودند. نوشته هدایت همچنین با احساس سرخوردگی از جهان و احساس عمیقی از اضطراب وجودی همراه بود که در میان بسیاری از خوانندگان طنین انداز شد و او را به چهره ای برجسته در آوانگارد ادبی ایران تبدیل کرد.
هدایت در سال 1930 مشهورترین اثر خود را به نام «بوف کور» منتشر کرد که اثر بزرگ او محسوب می شود. این رمان داستان یک راوی ناشناس را روایت می کند که به جنون فرو می رود و از توهم، پارانویا و احساس بیگانگی با دنیای اطرافش رنج می برد. "بوف کور" داستانی سورئال و دلهره آور است که به درونیات ذهن انسان می پردازد و مضامین جنون، انزوا و ماهیت واقعیت را بررسی می کند. این رمان پس از انتشار با استقبال منتقدان و جنجال‌هایی مواجه شد، زیرا سبک آوانگارد و مضامین تاریک آن هنجارهای ادبی سنتی جامعه ایران در آن زمان را به چالش می‌کشید.
«بوف کور» با وجود جنجال های اولیه، از آن زمان به کلاسیک ادبیات فارسی تبدیل شد و در مدارس و دانشگاه های ایران به طور گسترده مورد مطالعه قرار گرفت. به بسیاری از زبان ها ترجمه شده است و به دلیل سبک نوآورانه، عمق روانشناختی و تصاویر قدرتمند مورد تحسین قرار گرفته است. لحن تاریک و درونگرایانه رمان، و نیز کاوش آن در ذهن انسان و مبارزات آن، در میان خوانندگان سراسر جهان طنین انداز شده است و هدایت را به عنوان یکی از مهمترین نویسندگان نسل خود به شهرت رسانده است.
هدایت علاوه بر رمانش، داستان‌های کوتاه متعددی نیز نوشت که مضامین اگزیستانسیالیسم، بیگانگی و شرایط انسانی او را بیشتر مورد بررسی قرار داد. داستان‌های کوتاه او که در مجلداتی مانند «سه قطره خون» و «افسانه آفرینش» گردآوری شده‌اند، اغلب مبارزات افراد گرفتار در نظام‌های اجتماعی ظالمانه را به تصویر می‌کشند.