۱۳۹۵/۰۱/۰۳, ۰۱:۰۵ ق.ظ
شهر کوالالامپور و اطلراف آن
، -که عموما به نام KL، شناخته شده است- ، و هرگز یک سبک منسجم نداشته است، در اواسط قرن نوزدهم، در سر دره کلانک،کشف شد. اولین ساختمان های بزرگ در حوالی میدان مردکا، که از دهه 1890 تاسیس شدند، به طرز شگفت آوری، تحت تاثیر سراسر امپراطوری بریتانیا قرار دارند. در حال حاضر به دنبال داشتن نشانه های مدرن، قیمت های سرسام آوری دارد (مخصوصا برجهای پتروناس) که خارج از هنگ کنگ یا نیویورک نخواهد بود.
این تحت تاثیر قرار گرفتن، به مردم نیز کشیده شده است. صرف نظر از جاذبه هایش، می توانید صرفا، یک سفر را صرف شناخت کامل فرهنگ های متنوع و هیجان انگیز مالزیایی، چینی و هندی کوالالامپور در کنید.
این چیزها، در خیابان، طیف گسترده ی مواد غذایی، و ازدیاد مساجد، معابد بودایی و مکان های مقدس هندویی، منعکس می شود.گرچه، کوالالامپور، مکانی امن و به طور قابل توجهی اجتماعی است، بسیاری از مالزیایی ها، احساسات درهمی نسبت به پایتخت شان دارند ، شما بخشی از این موارد را می توانید در مشاهده کنید.
گرچه این شهر، در قدرت اقتصادی منطقه ای، دومین شهر در سنگاپور است، عبدالاه بداوی، نخست وزیر سابق، به هنگام توصیف شهروندان عالی رتبه ی این شهر، با عنوان افراد خائن با تفکرات جهان سومی، که درک ضعیفی از برنامه ریزی، نگهداری و خدمت دارند، به این شهر، انگ زد.
پیشرفت غیر محدود در طول قرن اخیر، ساختمان های بی شکلی، ترافیک های احمقانه و وحشتناک و اعصاب خرد کن را برای این شهر به جای گذاشته است. برخی از مردم محلی این ترافیک های وحشتناک را تحمل می کنند چرا که کوالالامپور قبل از آنکه آنها به یک روستای استانی پناه ببرند، به آنها پیشنهاد مقدار زیادی پول و تجربه را داده است.
در مقابل با این افراد، بقیه احساس می کنند که این شهر، که به اندازه ی کافی بزرگ و روشن فکرانه است و به آنها اجازه می دهد تا هویت هنری و معنوی حقیقی خود را کشف کنند، آنها را نجات داده است.
مسافرینی که هم کوالالامپور و سنگاپور را دیده اند، غالبا چنین می گویند که فقط اگر کوالالامپور، می توانست برخی از توانایی سنگاپور را در سازمان دهی سیستمی و شفاف به دست آورد و سنگاپور نیز برخی از خصوصیات زیستی شادی آفرین کوالالامپور را داشت و خیلی جدی نبود، هردو شهر منفعتی می بردند.
در تقابل با یکدیگر، آن دو رقیب یکدیگر ماندند، برای سرمایه گذاری و به رسمیت شناخته شدن، باهم رقابت می کنند ، درحالی که هریک، دیگری را با اکراه توصیف می کند.
اقامتی چند روزه، برای لذت بردن از بهترین جاذبه های کوالالامپور، کافی است. این جاذبه ها عبارتند از هسته ی استعماری در حوالی میدان مردکا، و نواحی مجاور دهکده ی چین و هندوستان کوچک، به علاوه ی آنها، در شرق، رستوران ها، مغازه ها و شب زنده داری های به اصطلاح، مثلث طلایی، قلب مدرن دهکده ی کوالالامپور
تنها زندگی خیابانی در کوالالامپور به همان اندازه پاداش آفرین است. به طور خاص در بازارهای یزرگ آن، که ماهی و محصولات فرآوری شده ی بازاری را به کوچه، اصطبل فروش مواد غذایی پخته شده از هر شکل و با هر توضیحی یا لباس های ارزان و خنزر پنزر ها، می آورند.
مناطق داخلی کوالالامپور، مناطقی باارزش هستند که نمی توان از آنها صرف نظر کرد. در میان آنها، سنگ آهک ناهموار غارهای باتو، که بسیاری از حرم های مقدس هندوهای این کشور را در خود جای داده؛ فرایم.
و یا موسسه ی تحقیقات جنگل مالزی، با راهرویی که سایبان آن، درخت است، جهت یک ذوق سریع از جنگل انبوه.
کوالا سلانگور و کرم شب تاب جادویی آن، و کانون کوهپیمایی تپه ی فریزر سخت الوصول ش.
تاریخچه ی مختصر
کوالالامپور در سال 1857، هنگامی که راجاه عبدالاه، حاکم سنگاپور، هیئتی چینی را برای حفاری ذخایر قلع، در حوالی تقاطع رودهای گمباک و کلانگ اعزام کرد، کشف شد. مهندسین حفاری، منابع غنی ای از قلع را در 6 کیلومتری محل تلاقیِ نزدیک آمپانگ ( در شرق مرکز شهر امروزی ) کشف کردند که برای کارگران معدن چینی، به یک گذرگاه، بدل شد. به طور غیر منتظره ای، این مکان نام کوالالامپور را به خود گرفت ( به معنای پیوندگاه گل آلود). در حالیکه آن طور که کنوانسیون اشاره کرده بود، باید نام گذاری آن، بعد از کاستن از نام هر دو رود، صورت می گرفت، یعنی در اصل، باید کوالالامپور به نام « کوالاگومباک»، نامگذاری می شد.
در ابتدا، کالالامپور، کمی بزرگتر از یک روستای کلبه ای چوبی بود. با 30 کیلومتر راه رفتن به وسیله ی کشتی بخارهای کوچک در امتداد سنگای کلانگ، می شد به آنجا رسید. اما برای مابقی سفر، باید یا با قایق های مخصوص آبهای کم عمق سفر می کردی، و یا از داخل جنگل حرکت می کردی.
هنوز هم مهاجرین، از جمله: سرمایه گذاران انگلیسی، کشاورزان مالزیایی، بازرگانان چینی، و کارگران، به خاطر اینکه برای بهره برداری از ارزش این ناحیه ی نامکشوف، به جستجو پرداختند، به خود افتخار می کنند.
چینی ها، همچنین دو اجتماع مخفی را شکل دادند. رقابتی سخت بین آنچه که رشد ساکنین شهری را محدود کرد تا معدنچی بانفوذ سابق «یاپ آه لوی»، را در سال 1869، به عنوان کاپیتان چین یا رییس چینی منصوب شد.
آه لوی، با جمع آوری یک نمونه از جنایتکاران، گرداندن آنها در سطح شهر، در نخستین مرتبه ی ارتکاب جرم و اعدام آنان در صورت تکرار جرم، نظم و قانون را برای این شهر مرزی به ارمغان آورد. او دستور به بازسازی کوالالامپور که بعد از جنگ داخلی سلانگور در سال های 1867 الی 1873، با خاک یکسان شده بود، داد و شخصا خیلی از هزینه های بازسازی دوم را که به دنبال آتش سوزی ویرانگر سال 1881 انجام شد، به عهده گرفت.
در سال های 1880، فرانک سوئتنهام، ساکن انگلیسی دولت سلانگور، بسیاری از کلبه های چوبی باقی مانده ی کوالالامپور را تخریب کرد و معماران انگلیسی را برای طراحی بناهای بزرگ و جامد و مناسب برای پایتخت جدید، از هند وارد کرد.
در 1887، این شهر، 500 ساختمان آجری داشت و این رقم در اوایل 1900، به هشت برابر رسید، که در آن زمان، کوالالامپور، پایتخت ایالات فدرال مالایی شده بود.
اوایل قرن بیستم
پیشرفت، به طور پیوسته، در سه ماهه ی اول قرن بیستم ، هنگامی که سرخپوستان تامیل نادو، موجب افزایش جمعیت شدند، ادامه پیدا کرد.
سیل های فاجعه بار در سال 1926، باعث ایجاد یک پروژه ی مهندسی مهم شد که جریان سونگی کلانگ را ایجاد کرد، با تقویت کردن آن، آن را منحصر به فرد کرد و بانک ها را مرتفع کرد. در آن زمان، در دسامبر 1941، به این شبه جزیره حمله کرد. منطقه ی تجاری در اطراف چین، تحت الشعاع منطقه ی استعماری اصلی رشد کرده بود. و towkays، که با رونق گرفتن لاستیک غنی شد، در خانه های مجلل در امتداد خیابان تیونکو عبدالرحمان امروزی و خیابان انپینگ، نصب شده است.
در حالی که این شهر، کمی از آسیب های فیزیک در طول جنگ جهانی دوم رنج برد، ژاپنی ها بر روی دشمنان تاریخی خود خشونتهای وحشتناکی اعمال کرد. چینی ها، (دست کم پنج هزار نفر از آنها در نخستین هفته های اشغال، کشته شدند) و هزاران نفر از سرخپوستان برمه، برای ساختن راه آهن معروف، فرستاده شدند، که عده ی کمی از آنها جان سالم به در بردند. در همان زمان، ژاپنی ها، خود را با برخی از مالزیایی ها از طریق پیشنهاد وفاداری به اشغالگران که پس از جنگ، با دادن استقلال، پاداش داده می شود، قاطی کردند.
پس از تسلیم ژاپن در سپتامبر 1945، بریتانیا متوجه شد که خواسته های ناسیونالیستی، جایگزین پذیرش سابق مالزیایی ها از استعمارگان شده است. در حالیکه بسیاری از چینی ها، با صحبت در مورد اینکه یک دولت مالایی آینده، آنها شهروندی کامل آنها را انکار خواهد کرد، احساس بیگانگی کردند. به دنبال آن، آژانس الهام گرفته ی کمونیستی که کوالالامپور را ترک کرد، نسبتا بدون آسیب ماند اما فضای این شهر، متشنج شد.
این مسایل، سرانجام، به یک شورش نژادی در کوالالامپور در مه 1969، انجامید. که در آن، حداقل دو هزار نفر جان خود را از دست دادند هر چند بعد از تحمیل وضعیتی اضطراری، همه چیز به سرعت به وضعیتی آرام برگشت.
اخیرا
در سال 1974، کوالالامپور، از ولایت دولت سلانگور جدا شد و ولایت پرسکوتوان (قلمرو فدرال)، منطقه ی اداری در قلمروی خودش را برگزید. و شاه عالم، در غرب، در امتداد دره ی کلانگ، را به عنوان جایگزین پایتخت سلانگور تعیین کرد. پس از یک دوره تثبیت، کوالالامپور و بقیه ی دره ی کلانگ، از جمله شهر جدید پتالین جایا از پیروان کوالالامپور، در سال 1990، به شهری مهم و مرکزی پر رونق بدل شد. در آن دهه و اوایل هزاره ی جدید، تحقق چندین سرمایه گذاری برای زیرساخت های بزرگ را دیدم که بخشی از زندگی محلی امروز هستند. - فرودگاه بین المللی کوالالامپور، و فرمول یک مسیر مسابقه، که هر دو در سپانگ، در جنوب دور سلانگور هستند، برجهای پتروناس، و همراه آن، توسعه ی خرید KLCC، سیستم های مختلف قطار شهری در سراسر این شهر، و پوتراجایا، مرکز اداری دولت به جنوب( هرچند که کوالالامپور، مرکز قانونگذاری و صندلی های مجلس باقی مانده است)
تحول بخش هایی از کوالالامپور، و بیشتر سلنگور، امروزه، کمتر شده است اما هنوز هم با شتاب ادامه دارد. &ndash نه حداقل، در ساخت و ساز در حال اجرای شبکه ی راه آهنی دره ی کلانگ MRT،- و نگرانی ها در مورد فشار بالقوه ی منابع آب . سایر پیامدهای زیست محیطی است.
، -که عموما به نام KL، شناخته شده است- ، و هرگز یک سبک منسجم نداشته است، در اواسط قرن نوزدهم، در سر دره کلانک،کشف شد. اولین ساختمان های بزرگ در حوالی میدان مردکا، که از دهه 1890 تاسیس شدند، به طرز شگفت آوری، تحت تاثیر سراسر امپراطوری بریتانیا قرار دارند. در حال حاضر به دنبال داشتن نشانه های مدرن، قیمت های سرسام آوری دارد (مخصوصا برجهای پتروناس) که خارج از هنگ کنگ یا نیویورک نخواهد بود.
این تحت تاثیر قرار گرفتن، به مردم نیز کشیده شده است. صرف نظر از جاذبه هایش، می توانید صرفا، یک سفر را صرف شناخت کامل فرهنگ های متنوع و هیجان انگیز مالزیایی، چینی و هندی کوالالامپور در کنید.
این چیزها، در خیابان، طیف گسترده ی مواد غذایی، و ازدیاد مساجد، معابد بودایی و مکان های مقدس هندویی، منعکس می شود.گرچه، کوالالامپور، مکانی امن و به طور قابل توجهی اجتماعی است، بسیاری از مالزیایی ها، احساسات درهمی نسبت به پایتخت شان دارند ، شما بخشی از این موارد را می توانید در مشاهده کنید.
گرچه این شهر، در قدرت اقتصادی منطقه ای، دومین شهر در سنگاپور است، عبدالاه بداوی، نخست وزیر سابق، به هنگام توصیف شهروندان عالی رتبه ی این شهر، با عنوان افراد خائن با تفکرات جهان سومی، که درک ضعیفی از برنامه ریزی، نگهداری و خدمت دارند، به این شهر، انگ زد.
پیشرفت غیر محدود در طول قرن اخیر، ساختمان های بی شکلی، ترافیک های احمقانه و وحشتناک و اعصاب خرد کن را برای این شهر به جای گذاشته است. برخی از مردم محلی این ترافیک های وحشتناک را تحمل می کنند چرا که کوالالامپور قبل از آنکه آنها به یک روستای استانی پناه ببرند، به آنها پیشنهاد مقدار زیادی پول و تجربه را داده است.
در مقابل با این افراد، بقیه احساس می کنند که این شهر، که به اندازه ی کافی بزرگ و روشن فکرانه است و به آنها اجازه می دهد تا هویت هنری و معنوی حقیقی خود را کشف کنند، آنها را نجات داده است.
مسافرینی که هم کوالالامپور و سنگاپور را دیده اند، غالبا چنین می گویند که فقط اگر کوالالامپور، می توانست برخی از توانایی سنگاپور را در سازمان دهی سیستمی و شفاف به دست آورد و سنگاپور نیز برخی از خصوصیات زیستی شادی آفرین کوالالامپور را داشت و خیلی جدی نبود، هردو شهر منفعتی می بردند.
در تقابل با یکدیگر، آن دو رقیب یکدیگر ماندند، برای سرمایه گذاری و به رسمیت شناخته شدن، باهم رقابت می کنند ، درحالی که هریک، دیگری را با اکراه توصیف می کند.
اقامتی چند روزه، برای لذت بردن از بهترین جاذبه های کوالالامپور، کافی است. این جاذبه ها عبارتند از هسته ی استعماری در حوالی میدان مردکا، و نواحی مجاور دهکده ی چین و هندوستان کوچک، به علاوه ی آنها، در شرق، رستوران ها، مغازه ها و شب زنده داری های به اصطلاح، مثلث طلایی، قلب مدرن دهکده ی کوالالامپور
تنها زندگی خیابانی در کوالالامپور به همان اندازه پاداش آفرین است. به طور خاص در بازارهای یزرگ آن، که ماهی و محصولات فرآوری شده ی بازاری را به کوچه، اصطبل فروش مواد غذایی پخته شده از هر شکل و با هر توضیحی یا لباس های ارزان و خنزر پنزر ها، می آورند.
مناطق داخلی کوالالامپور، مناطقی باارزش هستند که نمی توان از آنها صرف نظر کرد. در میان آنها، سنگ آهک ناهموار غارهای باتو، که بسیاری از حرم های مقدس هندوهای این کشور را در خود جای داده؛ فرایم.
و یا موسسه ی تحقیقات جنگل مالزی، با راهرویی که سایبان آن، درخت است، جهت یک ذوق سریع از جنگل انبوه.
کوالا سلانگور و کرم شب تاب جادویی آن، و کانون کوهپیمایی تپه ی فریزر سخت الوصول ش.
تاریخچه ی مختصر
کوالالامپور در سال 1857، هنگامی که راجاه عبدالاه، حاکم سنگاپور، هیئتی چینی را برای حفاری ذخایر قلع، در حوالی تقاطع رودهای گمباک و کلانگ اعزام کرد، کشف شد. مهندسین حفاری، منابع غنی ای از قلع را در 6 کیلومتری محل تلاقیِ نزدیک آمپانگ ( در شرق مرکز شهر امروزی ) کشف کردند که برای کارگران معدن چینی، به یک گذرگاه، بدل شد. به طور غیر منتظره ای، این مکان نام کوالالامپور را به خود گرفت ( به معنای پیوندگاه گل آلود). در حالیکه آن طور که کنوانسیون اشاره کرده بود، باید نام گذاری آن، بعد از کاستن از نام هر دو رود، صورت می گرفت، یعنی در اصل، باید کوالالامپور به نام « کوالاگومباک»، نامگذاری می شد.
در ابتدا، کالالامپور، کمی بزرگتر از یک روستای کلبه ای چوبی بود. با 30 کیلومتر راه رفتن به وسیله ی کشتی بخارهای کوچک در امتداد سنگای کلانگ، می شد به آنجا رسید. اما برای مابقی سفر، باید یا با قایق های مخصوص آبهای کم عمق سفر می کردی، و یا از داخل جنگل حرکت می کردی.
هنوز هم مهاجرین، از جمله: سرمایه گذاران انگلیسی، کشاورزان مالزیایی، بازرگانان چینی، و کارگران، به خاطر اینکه برای بهره برداری از ارزش این ناحیه ی نامکشوف، به جستجو پرداختند، به خود افتخار می کنند.
چینی ها، همچنین دو اجتماع مخفی را شکل دادند. رقابتی سخت بین آنچه که رشد ساکنین شهری را محدود کرد تا معدنچی بانفوذ سابق «یاپ آه لوی»، را در سال 1869، به عنوان کاپیتان چین یا رییس چینی منصوب شد.
آه لوی، با جمع آوری یک نمونه از جنایتکاران، گرداندن آنها در سطح شهر، در نخستین مرتبه ی ارتکاب جرم و اعدام آنان در صورت تکرار جرم، نظم و قانون را برای این شهر مرزی به ارمغان آورد. او دستور به بازسازی کوالالامپور که بعد از جنگ داخلی سلانگور در سال های 1867 الی 1873، با خاک یکسان شده بود، داد و شخصا خیلی از هزینه های بازسازی دوم را که به دنبال آتش سوزی ویرانگر سال 1881 انجام شد، به عهده گرفت.
در سال های 1880، فرانک سوئتنهام، ساکن انگلیسی دولت سلانگور، بسیاری از کلبه های چوبی باقی مانده ی کوالالامپور را تخریب کرد و معماران انگلیسی را برای طراحی بناهای بزرگ و جامد و مناسب برای پایتخت جدید، از هند وارد کرد.
در 1887، این شهر، 500 ساختمان آجری داشت و این رقم در اوایل 1900، به هشت برابر رسید، که در آن زمان، کوالالامپور، پایتخت ایالات فدرال مالایی شده بود.
اوایل قرن بیستم
پیشرفت، به طور پیوسته، در سه ماهه ی اول قرن بیستم ، هنگامی که سرخپوستان تامیل نادو، موجب افزایش جمعیت شدند، ادامه پیدا کرد.
سیل های فاجعه بار در سال 1926، باعث ایجاد یک پروژه ی مهندسی مهم شد که جریان سونگی کلانگ را ایجاد کرد، با تقویت کردن آن، آن را منحصر به فرد کرد و بانک ها را مرتفع کرد. در آن زمان، در دسامبر 1941، به این شبه جزیره حمله کرد. منطقه ی تجاری در اطراف چین، تحت الشعاع منطقه ی استعماری اصلی رشد کرده بود. و towkays، که با رونق گرفتن لاستیک غنی شد، در خانه های مجلل در امتداد خیابان تیونکو عبدالرحمان امروزی و خیابان انپینگ، نصب شده است.
در حالی که این شهر، کمی از آسیب های فیزیک در طول جنگ جهانی دوم رنج برد، ژاپنی ها بر روی دشمنان تاریخی خود خشونتهای وحشتناکی اعمال کرد. چینی ها، (دست کم پنج هزار نفر از آنها در نخستین هفته های اشغال، کشته شدند) و هزاران نفر از سرخپوستان برمه، برای ساختن راه آهن معروف، فرستاده شدند، که عده ی کمی از آنها جان سالم به در بردند. در همان زمان، ژاپنی ها، خود را با برخی از مالزیایی ها از طریق پیشنهاد وفاداری به اشغالگران که پس از جنگ، با دادن استقلال، پاداش داده می شود، قاطی کردند.
پس از تسلیم ژاپن در سپتامبر 1945، بریتانیا متوجه شد که خواسته های ناسیونالیستی، جایگزین پذیرش سابق مالزیایی ها از استعمارگان شده است. در حالیکه بسیاری از چینی ها، با صحبت در مورد اینکه یک دولت مالایی آینده، آنها شهروندی کامل آنها را انکار خواهد کرد، احساس بیگانگی کردند. به دنبال آن، آژانس الهام گرفته ی کمونیستی که کوالالامپور را ترک کرد، نسبتا بدون آسیب ماند اما فضای این شهر، متشنج شد.
این مسایل، سرانجام، به یک شورش نژادی در کوالالامپور در مه 1969، انجامید. که در آن، حداقل دو هزار نفر جان خود را از دست دادند هر چند بعد از تحمیل وضعیتی اضطراری، همه چیز به سرعت به وضعیتی آرام برگشت.
اخیرا
در سال 1974، کوالالامپور، از ولایت دولت سلانگور جدا شد و ولایت پرسکوتوان (قلمرو فدرال)، منطقه ی اداری در قلمروی خودش را برگزید. و شاه عالم، در غرب، در امتداد دره ی کلانگ، را به عنوان جایگزین پایتخت سلانگور تعیین کرد. پس از یک دوره تثبیت، کوالالامپور و بقیه ی دره ی کلانگ، از جمله شهر جدید پتالین جایا از پیروان کوالالامپور، در سال 1990، به شهری مهم و مرکزی پر رونق بدل شد. در آن دهه و اوایل هزاره ی جدید، تحقق چندین سرمایه گذاری برای زیرساخت های بزرگ را دیدم که بخشی از زندگی محلی امروز هستند. - فرودگاه بین المللی کوالالامپور، و فرمول یک مسیر مسابقه، که هر دو در سپانگ، در جنوب دور سلانگور هستند، برجهای پتروناس، و همراه آن، توسعه ی خرید KLCC، سیستم های مختلف قطار شهری در سراسر این شهر، و پوتراجایا، مرکز اداری دولت به جنوب( هرچند که کوالالامپور، مرکز قانونگذاری و صندلی های مجلس باقی مانده است)
تحول بخش هایی از کوالالامپور، و بیشتر سلنگور، امروزه، کمتر شده است اما هنوز هم با شتاب ادامه دارد. &ndash نه حداقل، در ساخت و ساز در حال اجرای شبکه ی راه آهنی دره ی کلانگ MRT،- و نگرانی ها در مورد فشار بالقوه ی منابع آب . سایر پیامدهای زیست محیطی است.
